حمایت از کشاورز شالیکار و تولید داخل بهانه‌ای است برای اعمال سلیقه در بازار برنج و تأمین منافع واسطههایی که بیشترین سود را در بازار دارند.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری اتاق شفاف، وضعیت بازار برنج در چند ماه اخیر و بی‌اعتنایی متولیان دولتی به اتفاقات و بحران‌هایی که بازار برنج با آن روبرو شده است، به‌رغم داشتن راهکارهایی که می‌توانست مانع از گسترش مشکلات شود، آن هم در شرایطی که سال گذشته با تعامل متولیان دولتی در استان‌های برنج‌خیز با بخش خصوصی اتفاقات بزرگ و ارزشمندی رقم خورده بود که انفعال امسال، موجب از دست رفتن همه آن دستاوردها شد.
این اتفاقات موجب شد تا گزارشی میدانی که مدتی پیش در در یکی از شهرستان‌های استان گیلان تهیه شده بود را بازخوانی کنم، تا شاید با بیرون زدن دم‌های خروس مشخص شود که حمایت از تولید و تولیدکننده داخلی در صنعت برنج، بهانه است.
“دست‌های زبر و انگشتان ترک خورده‌اش حکایت از آشنایی دیرینه آنها با آب و ساقه‌های نازک خوشه‌های برنج دارد، دستم را تا کنار محل استراحت و زغال‌های نیمه جانی که سکوی شکننده جلوس کتری سیاه چرده هستند رها نمی‌کند.
چای زغالی و لهجه شیرین گیلانی، برای لحظه‌ای همه ذهن را تسلیم زمزمههای ترانه چقدر جنگلا خوسی، ملت واسی خستا نبوسی، می جان جانانا، ترا گوما میرزا کوچیک خانا (چقدر در جنگل برای مردم می خوابی، خسته نشدی، جان جانانم، با توام ای میرزا کوچک خان) می‌کند که تعارف لیوان چای، حواسم را جمع می‌کند.
قند میان لبانش با اولین جرعه چای گم می‌شود و پس از نوشیدن چند جرعه پشت هم، اخمانش در هم می‌رود، صدایش دیگر آن طعم مهربانی را ندارد؛ گفتم چای و قندی تعارفت کنم، همسفره نشدیم اما به همین شیرین کام قسم بخورم تا درد دلم را بگویم، دستانش را نشان می‌دهد و می‌گوید از زمانی که یاد دارم در کنار پدربزرگ و پدرم و امروز که نوه‌هایم سر زمین هستند، زندگی ما از برکت کشت برنجی بوده که سر سفره مردم می‌رود، دلم می‌سوزد وقتی می‌شنوم که ما را بهانه می‌کنند تا قیمت برنج را گران کنند.
برنج هر چقدر گران شود سهم ما مشخص، اگر قرار باشد به قیمت خالی شدن سفره مردم، سفره ما رونق بگیرد، همه محصولم را می‌سوزانم اما لقمه نادرست سر سفره نمی‌برم، این حرف من نیست، با هر شالیکاری صحبت کنی همین را می‌گوید، این روزها که با فروش یک تکه زمین و ساخت دو تا ویلا به اندازه هرچه اجدادمان و خودمان زندگی کرده‌ایم، پول می‌دهند، به فکر پولدار شدن بودیم، برنجکاری را رها می‌کردیم.
می‌گوید ما از مسولان گله داریم، از آنها که ما را بهانه می‌کنند تا برنج را گران بفروشند، اگر دلسوز ما هستند، چرا وقتی قیمت کود و سم چند برابر می‌شود، هیچکس دلسوزی نمی‌کند.
قسم می‌دهد که حرف‌هایم را کم و زیاد نکنی‌ها، می‌گوید قیمت برنج هرچقدر گران شود ما سر قیمت خودمان برنج را می‌فروشیم و اگر برنج گران شود سودش را دیگران می‌برند، اینکه چقئر سود می‌کنند برای ما مهم نیست، اما دل ما می‌سوزد وقتی می‌بینیم برنج آنقدر گران می‌شود که خیلی‌ها نمی‌توانند، برنج ایرانی بخرند.”
فریادهای نمایندگان مجلس شورای اسلامی، خشمگین شدن برخی مدیران دولتی و موضع‌گیری‌های متعصبانه رسانه‌ها در حمایت از برنج ایران بسیار ارزشمند است، اما به نظر می‌رسد باید جایی نگاهی فراتر داشت، باید حواس‌ها را از شالیزارهای سرسبز شمال کشور به سفره‌های خلی شده مردمان کشورمان در همه این سرزمین جمع کرد.
اینکه چه میزان تولید یا وارد شده است، حساب و کتاب دفتری متولیان دولتی و متصدیان بخش خصوصی است، اما مصرف‌کننده وضعیت سفره خانواده را لمس می‌کند.
جشن تولید ۲.۷ میلیون تن برنج در داخل کشور، همه را خوشحال می‌کند اما نه وقتی که مدیران دولتی از افزایش تولید می‌گویند در نیمه فصل برداشت قیمت‌ها ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش می‌یابد، این چه جشن افزایش تولید است که باید مصرف‌کننده تنبیه شود.
آنها که برای حمایت از تولید برنج خط و نشان می‌کشند، فرض کنند که رفتار ایشان به دیگر حوزه‌ها تعمیم داده شود و فردا یکی از حبوبات و دیگری از گوشت و دیگری از میوه اینگونه حمایت کند و بابت هر حمایتی، قیمت‌ها ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش یابد، چه بلایی بر سر سبد کالا و سفره خانواده‌ها می‌آید.
گفتند و تأکید کردند که تولید برنج افزایش یافته است، امروز باید خروجی این افزایش تولید در بازار دیده شود، باید پاسخ مصرف‌کننده داده شود که چه اتفاقی افتاده که تولید زیاد شده اما عرضه کم شده و قیمت‌ها در حال تجربه جهش‌‌های مستمر هستند.
فهرست
